Passie voor fotografie
Zijn verhaal is klassiek. Het "Kodakske" dat hij krijgt, gestimuleerd door vaders' belangstelling, experimenteren tot studies en druk bezette baan fotografie naar '10e' maar immer sluimerende prioriteit achteruit drukken. Maar de zaadjes zijn gelegd en die zullen uitgroeien tot een passie voor beeld. Zij zal hem nooit verlaten.
Jaren cirkelt hij rond in een fotografie die de sfeer in een omgeving weergeeft en waarbij de weergave van de realiteit belangrijk is. Noem dit, als u wilt, sfeervolle reportage fotografie.
Dit resulteert in twee tentoonstellingen: de eerste over 't Eilandje in Antwerpen (Berchem, 2008) en daarna één over de ontwikkeling van landbouwgebied naar natuurgebied in de Prosper- en Hedwigepolder (Beeldbank Waasland Beveren, 2010).
Opzoekingen tijdens die decennia tonen hem dat vele fotografen voor iets staan. De goesting om te fotograferen moet een zin krijgen. Dit leidt tot oefeningen, intellectuele omzwervingen naar beelden die een draagvlak. Onderhuids leeft bij hem de drang om meer diepte in het beeld te brengen en om de kijker uit te nodigen om meer betekenis in het beeld te zoeken.
In een duo tentoonstelling met schilderes Carline Vandeputte (Brussel, 2011) stelt hij zijn reeks "From complexity into simplicty" tentoon. Uit deze reeks toont hij in zijn WAK-tentoonstelling (Kontich, 2014) een groot beeld als teken van zijn een liefde voor structuren. Met het herleiden van realiteiten tot structuren waar lijnen, vlakken en kleuren de hoofdrol spelen komt hij los van de sfeervolle reportage fotografie.
Maar het blijft zoeken.
Een houvast wordt gevonden bij IKA Mechelen. Tijdens de eerste jaren van de academie ontwikkelt hij met veel plezier, de zilvernitraat kristallen in de doka. Een intimische serie in zwart-wit over bomen is het resultaat. Maar zijn aandacht keert telkens terug naar de samenstelling van het beeld en de betekenis die de kijker in het beeld vindt. De technische en de praktische aspecten blijven ondergeschikt.
Bernaded Dexters en Rio Staelens helpen de ogen te openen. Technisch goede beelden maken en een eigen beeldtaal ontwikkelen. Oei! Gewoon fotografen. Waar hij zin in heeft op de manier zoals hij het ziet. Killing your babies. Naar de essentie gaan. Blijven kijken, blijven meten, blijven verhoudingen zoeken, blijven achter 't licht aan gaan.
Zijn afstudeerwerk na het vijfde jaar tonen beelden die los komen van struktuur en zich ontwikkelen naar abstractie.
Met zijn werk "Dialogue in Blue" gaat voor hem een nieuwe wereld open. Enkele dramatische en kort opeenvolgende gebeurtenissen in zijn leven stuwen hem in deze richting. Het is een moeilijke opdracht. De combinatie van vertalen van gevoelens naar beelden, het aftasten van de grenzen van de technische mogelijkheden en het trouw blijven aan zijn missie om schoonheid te tonen is voor hem de opdracht voor de komende jaren. Zijn eindwerk "I can't go, I will go." omvat al deze elementen.
Hij blijft bij zijn missie om schoonheid te delen. Iedereen heeft behoefte aan schoonheid. Hij wil met zijn fotografie bijdragen aan het voldoen aan deze behoefte. Door schoonheid te tonen worden anderen innerlijk rijker en wordt de wereld beter.
Hiervoor is verwondering nodig. Verwondering is de motor om voortdurend de schoonheid die overal is, te blijven ontdekken. En dit geeft positieve energie.
Tenslotte nodigt hij u uit om te genieten van de beelden en hem binnen afzienbare tijd terug op te zoeken om de nieuwe ervaringen in de wereld van de fotografische beeldtaal samen te delen.
Laat niet na contact op te nemen. Samen kunnen we iets opbouwen met een nieuwe verwondering.
Herman